Encyklopedia staropolska/Sarmata
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Encyklopedia staropolska (tom IV) |
Indeks stron |
Sarmata i sarmatyzm. W mowie staropolskiej Sarmata znaczył Polaka starej daty. Starowolski w XVII w. pisze: „Jeszcze chwała Bogu nie schodzi Sarmatom na mężach dobrych, na rozumiech bystrych i dostatkach wojennych”. W
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/PL_Gloger-Encyklopedja_staropolska_ilustrowana_T.4_208a.jpg/360px-PL_Gloger-Encyklopedja_staropolska_ilustrowana_T.4_208a.jpg)
Sanie półkryte z wieku XVIII, ob. str. 198.
drugiej połowie XVIII w. sarmatyzmem zaczęto nazywać obyczaj staroświecki, staroszlachecką rubaszność z jej prostotą, szczerością, prawdomównością i krewkością, jednem słowem, wszystkie te cechy rdzennie polskie, narodowe i słowiańskie, które u ludzi salonowych i zcudzoziemczałych szły w poniewierkę.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/PD-icon.svg/20px-PD-icon.svg.png)