Encyklopedia staropolska/Cięciwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedia staropolska (tom I) |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Cięciwa, struna z kiszek bydlęcych, rozpięta między dwuma końcami łuku, do wyrzucania strzały za pomocą natężenia służąca. W mowie dawnych wojowników naszych „cięciwy brzęczą, lotne strzały świszczą“. „Gdy im do łuków cięciw niedostawało — pisze Bielski w „Kronice świata“ — niewiasty warkocze swoje urzynały i cięciwy kręciły“. Szymonowicz w sielankach swoich mówi:
Strzałka Kupidyna maluchna, lecz cięciwa tęga:
Kiedy strzeli — i nieba samego dosięga.
Kłokocki w r. 1678 pisze: „Póty sułtan baszę pieści, póki go kat, cięciwę na szyję zawiązawszy, nie udusi“. Mawiano niegdyś, że „zbyt silona cięciwa najprędzej się zerwie“, a lud polski dotąd, choć już zwykle nie wie, co to jest cięciwa, mówi o ludziach lub zwierzętach chudych, cienkich, że są „jako cięciwa“.
