Encyklopedia Muzyczna PWM/Wiechowicz Stanisław
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedia Muzyczna PWM |
| Wydawca | Polskie Wydawnictwo Muzyczna |
| Data wyd. | 1979-2012 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Wiechowicz Stanisław, *27 XI 1893 Kroczyce, †12 V 1963 Kraków, pol. kompozytor, pedagog, dyrygent, publicysta i działacz muzyczny. 1908–11 studiował w Konserw. Towarzystwa Muz. w Krakowie i 1912–13 w Instytucie E. Jaques-Dalcroze’a w Hellerau (k. Drezna). 1913–14 uczył solfeżu i rytmiki w prywatnej szkole J. Mieczyńskiej w Warszawie. 1914–16 studiował w konserwatorium muz. w Piotrogrodzie (obec. St. Petersburg). 1916–18 służył w armii ros. i po demobilizacji przebywał w Charkowie, gdzie do 1920 uczył solfeżu i rytmiki w prywatnej szkole W. Szaposznikow-Wiechowicz. Wiosną 1920 opuścił Związek Radziecki, w marcu 1921 powrócił do kraju, osiadł w Poznaniu i od IX 1921 do VII 1926 był nauczycielem przedmiotów teoret. w Państwowym Konserw. Muzycznym (obec. Akademia Muz.) w Poznaniu. Od X 1926 do VI 1927 jako stypendysta studiował w Schola Cantorum w Paryżu; w XII 1926 był jednym z założycieli, nast. wiceprezesem Stow. Młodych Muzyków Polaków w Paryżu. Do konserw. w Poznaniu powrócił IX 1930 i do 1939 wykładał tamże przedmioty teoret. 1931 zdał egzamin eksternistyczny z komp. w Wyższej Szkole Muz. (obec. Uniwersytet Muz.) w Warszawie i objął klasę komp. w Poznaniu; jego uczniami byli m.in. W. Gniot, R. Maciejewski, R. Padlewski i A. Świerzyński. 1932 został przewodn. Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli śpiewu i muz. w szkołach ogólnokształcących, a 1935 kier. wydziału pedag. w konserw. w Poznaniu. 1 XII 1939 został wysiedlony z Poznania, lata wojny spędził w Jeleńcu na Kielecczyźnie w majątku T. Halperta. Korespondując z A. Chybińskim przygotowywał dalekosiężne plany stworzenia lit. podręcznikowej dla szkolnictwa muz. i po wojnie niektóre jego pomysły doczekały się realizacji. W IV 1945 powrócił do Poznania, ale przeniesiony służbowo do Krakowa od IX 1945 do końca życia był prof. i dziekanem Wydziału Pedag. tamtejszej PWSM (obec. Akademia Muz.); do 1947 był też prorektorem tej uczelni. 1954 otrzymał tytuł zastępcy prof., 1956 tytuł prof. zwyczajnego. Od 1945 prowadził klasę komp., którą ukończyli m.in. Z. Bujarski, J. Fotek, J. Garścia, J. Kaszycki, L. Kaszycki, J. Łuciuk, K. Meyer, K. Moszumańska-Nazar, K. Mrowiec, K. Penderecki i H. Schiller. W X 1957 został kier. Katedry Zespołowej Komp. na Wydziale Komp., Teorii i Dyrygentury.
Dydaktyka nie była jednak jedynym polem działalności zawodowej W. Od XII 1921 związał się z amatorskim ruchem śpiewaczym jako kierownik Koła Śpiewackiego Polskiego, z którym miał kilkadziesiąt występów estradowych i za zwycięstwa w konkursach trzykrotnie zdobywał Złoty Łańcuch m. Poznania. Z jego inicjatywy Koło przekształciło się 1931 w Poznańskie Tow. Oratoryjne, a 1934 w Poznańskie Tow. Muzyczne. 1935 W. rozstał się z tow. i został kier. chóru im. S. Moniuszki, z którym również odnosił sukcesy artystyczne. 1927–30 był także kier. chóru im. F. Chopina i 1928–30 kier. chóru męskiego Echo w Poznaniu. Mimo wyraźnej predylekcji do batuty kapelmistrzowskiej i znacznych predyspozycji psychotechnicznych W. rzadko występował jako dyryg. orkiestr symf. W l. 1924–37 poprowadził w Poznaniu i Warszawie kilkanaście koncertów symf., m.in. 1926 dyrygował w Warszawie pol. prawykonaniem oratorium Król Dawid A. Honeggera, a 1933 w Poznaniu Requiem W. Maliszewskiego. Działalność organizacyjną w amatorskim ruchu śpiewaczym podjął 1924 jako współorganizator II Wszechpolskiego Zjazdu Śpiewaczego w Poznaniu. 1925–32 był radnym zarządu głównego Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych. 1929 jako dyrektor artyst. okręgu poznańskiego współorganizował Wszechsłowiański Zjazd Śpiewaczy. Do 1938 wielokrotnie zasiadał w jury konkursów chórów amatorskich. 1947 został dyrektorem artyst., 1951 honor. dyrektorem artyst. Zjednoczenia Pol. Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych.
Poczynaniom artystycznym W. towarzyszyła działalność publicystyczna. Jako krytyk muz. pisał dla „Śpiewaka” (1922–24), „Orędownika Wielkopolskiego” (1925–26), „Przeglądu Muzycznego” (1925–31, od 1927 redaktor nacz.), „Kuriera Poznańskiego” (1929–34) i „Muzyki Polskiej” (1934–39). Jego publicystyka muz. jest ważnym przyczynkiem do badań nauk. dwudziestolecia międzywojennego, bowiem w 400 recenzjach omówił ponad 500 koncertów i przedstawień operowych, a w 80 artykułach znalazły się wypowiedzi na temat najważniejszych spraw ówczesnego życia muz. w Polsce. Po wojnie publicystykę zastąpiło edytorstwo muz. W XI 1945 W. został wiceprzewodn. Państwowej Rady Wydawn., a od II 1953 członkiem Rady Programowej PWM. Od 1946 był red. serii «Polska Literatura Chóralna», 1955–57 red. serii «Polska Pieśń Ludowa». W. był członkiem Sekcji Współcz. Kompozytorów Pol. przy WTM (od 1925), Klubu Fachowej Prasy Muz. (od 1929, późn. Stowarzyszenie Pisarzy i Krytyków Muz.), ZKP (od 1945) i Pol. Towarzystwa Muzyki Współcz. (od 1946). Nagrody i odznaczenia: 1933 Złota Odznaka Honor. Zjednoczenia Pol. Zespołów Śpiewaczych, 1936 Srebrny Krzyż Zasługi, 1937 Złoty Medal Wystawy Paryskiej za Chmiela, 1939 państw. nagroda muz., 1950 państw. nagroda artyst. II stopnia, 1952 Krzyż Ofic. Orderu Odrodzenia Polski, 1953 nagr. ZKP, 1955 Medal X-lecia PRL, 1955 nagr. muzyczna m. Krakowa, 1959 Krzyż Komand. Orderu Odrodzenia Polski, 1959 Złota Odznaka Honor. z Wieńcem Laurowym Zjednoczenia Pol. Zespołów Śpiewaczych i Instr., 1962 nagr. muzyczna PR i ZAiKS, 1962 nagroda państw. I stopnia za List do Marc Chagalla.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.