Odmiennemi siostrzyczki dwie poszły drogami;
Która lepszą wybrała, osądzicie sami.
Jedna, łakoma przy swej przezorności,
Wsunęła się do domu pana bliskiej włości, Co znalazła, to chwytała: Odrobinka cukru mała, Galaretka, konfiturki, Cytrynowej trochę skórki,
Kawałeczki migdałów, jak od szpilek główki,
Wszystko się zdało dla mrówki,
Wszystko wlokła do kryjówki. A wesoła i szczęśliwa, Ze zapasów jej przybywa, Często sobie powtarzała: Któraż mrówka tyle miała!
Dnia pogodnego, w poranne godziny,
Idzie do siostry swojej w odwiedziny,
I zastaje ją w komorze.
Ta przesypuje uzbierane zboże: Tu pszenicy zdrowe ziarnka, Owdzie proso, tam tatarka.
PIERWSZA
Śliczne widzę masz zapasy, Na zimowe ciężkie czasy?
DRUGA.
Mam, Bogu dzięki, zapasik niemały
PIERWSZA. Zboże! to mi specjały: Luba siostro! przyznaj przecie, Są lepsze rzeczy na świecie. U mnie całe z cukru ściany, Konfitury, marcepany, Różne przyprawki Do każdej potrawki. Na to jej siostra odpowie: Niechaj ci będzie na zdrowie,
Każdy się stara jak może.
Miej ty sobie łakocie, dla mnie dobre zboże.
Nadszedł wrzesień, Wilgotna była jesień, Częste deszcze padały, Cukry mrówce stopniały, Zresztą wszystko pogniło, Nic na zimę nie było.
Znowu mrówka do siostry. A siostra w komorze.
Jakżeś szczęśliwa, rzecze, żeś zbierała zboże! Znikły już moje zapasy, A najcięższe idą czasy. I łzami się zalała.
Nie turbuj się, odpowie siostrunia wspaniała,
Będzie tu i dla ciebie; ale od tej chwili
Rozważ i poznaj, że ci nie błądzili,
Co przestając na prostych tylko darach nieba,
Zbierali, co dla życia koniecznie potrzeba.
• PDF 
• MOBI 
