Bajdary (Mickiewicz, 1899)

Bajdary^[1]
Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899)
Sonety krymskie
Adam Mickiewicz

X. Bajdary.^[2]

Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów;
Lasy, doliny, głazy, w kolei, w natłoku
U nóg mych płyną, giną jak fale potoku;
Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów.

A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów,
Gdy świat kolory traci pod całunem mroku,
Jak w rozbitem zwierciedle, tak w mem spiekłem oku,
Snują się mary lasów i dolin i głazów.

Ziemia śpi, mnie snu niema. Skaczę w morskie łona,
Czarny, wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży,
Schylam ku niemu czoło, wyciągam ramiona,

Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży:
Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona,
Zbłąka się i na chwilę w niepamięć pogrąży...

↑ Bajdary, piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na południowy brzeg Krymu.
↑ Bajdary, piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na południowy brzeg Krymu.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Adam Mickiewicz.

[1] Bajdary, piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na południowy brzeg Krymu.

[2] Bajdary, piękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na południowy brzeg Krymu.

[1]

[2]