Przejdź do zawartości

Baby, placki i mazurki/Co to jest pistacja?

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Lucyna Ćwierczakiewiczowa
Tytuł Baby, placki i mazurki
Podtytuł Praktyczne przepisy pieczenia chleba, bułek, placków, mazurków, tortów, ciastek, pierników i t. p.
Wydawca Jan Fiszer
Data wyd. 1908
Druk Drukarnia W. Cywińskiego
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne Cały tekst
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron

100. Co to jest pistacja? Pistacja jest to owoc zupełnie podobny do migdała, zamknięty w łupinie jak migdał, ale o wiele od niego mniejszy. Pistacje, rosnące w południowej Francji, są najpiękniejsze, najgrubsze i mają najładniejszy kolor zielony wewnątrz. U nas sprowadzenie francuzkich wynosi z cłem około 2 rubli za funt, dlatego też kupcy nasi sprowadzają pistacje perskie, które sprzedają się po rb. 1 k. 20 za funt. Użycie ich w niczem nie różni się od migdałów, wyjmują się z łupiny, następnie parzą, tłuką i przyprawiają; ponieważ jednak perskie nie mają w sobie żadnej zieloności, więc dodaje się kolor za pomocą „Chlorofilu”, pigmatu roślinnego, nadającego wszystkim roślinom kolor zielony, zupełnie nieszkodliwy, rozpuszczający się najłatwiej w spirytusie. Tego więc spirytusu używa się kilka kropel do zabarwienia masy pistacjowej lub wódek. Główne zastosowanie mają pistacje tłuczone i mieszane z cukrem przy cukierkach, lodach i ciastkach. Są delikatniejsze w smaku od migdałów a głównie dla koloru poszukiwane. Jednak do orszady, marcepanów lub nawet zupy migdałowej, użyte być nie mogą, bo migdały jako tłuściejsze, a tem samem więcej lepkie i aromatyczniejsze, mają daleko szersze zastosowanie. Co zaś do gorzkich, gdy użyte w zbyt wielkiej ilości, trują poprostu, chcąc zaś nadać ciastu pewien aromat, na funt cukru, lub funt migdałów słodkich, wystarcza najwyżej trzy do czterech sztuk gorzkich. Przy drożdżowem cieście na cały garniec mąki — pół łuta, nigdy zaś więcej nad łut, gdyż użyte w większej ilości, zatracają miły aromat i stają się szkodliwe, z gorzkich migdałów bowiem wytwarza się kwas pruski.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Lucyna Ćwierczakiewiczowa.