Strona:Zofia Przewóska-Czarnocka - Dzieje pogańskiej Litwy.pdf/16

śni Prusacy, albo też zlać się z bardziej oświeconą, chrześcijańską już Rusią — o swoich siłach Litwinami ostać się nie mogli.
 Polska, za sprawą Jadwigi, ocalała Litwinom narodowe ich życie.
 Olgier i Kiejstut nie byli to już nieokrzesani litwini, jeniec Gedymina, rycerz niemiecki był ich nauczycielem, przytem mając stosunki z Zachodem, nabrali pewnej ogłady, chociaż pozornej tylko, dla obcych, bo poddanych swoich ciemiężyli po dawnemu.
 Olgier miał liczne potomstwo: z dwunastu synów jego w dziejach Litwy i Polski zasłynął Jagiełło, z synów Kajstuta — Witołd.
 Jagiełło został Wielkim Księciem Litewskim po świerci ojca swego Olgierda, w roku 1380.
 Szczęściło się Jagielle: dzieckiem będąc, był on najukochańszym synem matki swej Juljanny, księżniczki ruskiej, której wpływ jako chrześcijanki, złagodził porywczą naturę poganina.
 Ojciec z pomiędzy dwunastu synów jego wyznaczył dziedzicem swym na tronie Wielko-Książęcym, choć nie był najstarszym.
 Jagielle też danem było przez Unię z Polską uratować naród swój od zagłady i ugruntować przyszłą jego potęgę, a na domiar szczęścia pozyskać rękę cudnej dziewicy — anioła, ślicznej królowej polskiej Jadwigi.
 Dalsze dzieje Litwy łączą się już z dziejami Polski.

KONIEC.