Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/143

 AMA: I owszem, proszę pani! Tylko ja uciekam, nie znoszę dymu. Ale — ale, o jedno jeszcze chciałabym zapytać.
 FELKA: Proszę panią.
 AMA (poufnie, trochę na stronie): Niech mi pani powie… Tylko proszę się nie śmiać!
 FELKA: Gdzież znowu!
 AMA: U kogo pani się ubiera? Nieraz już podziwiałam…
 FELKA (ze śmiechem): Sama sobie szyję, proszę pani. Prawie wszystko sama!
 AMA: Pani żartuje.
 FELKA: Zapewniam panią! To jest właściwie jedyna rzecz, którą umiem dobrze: szyć.
 AMA: Podziwiać… podziwiać taką wszechstronność! Ale pani zapalić chciała… Zaraz każę przynieść…
 MIROSZ: Proszę! (Podaje papierosy).
 FELKA: Dziękuję. Mam swoje. (Zapala).
 AMA: Przepraszam. (Odchodzi).
 MIROSZ: Pogratulować powodzenia! pogratulować!
 DZIENNIKARZ: To była sztuka nielada — z takiego drewna wykrzesać iskry.
 FELKA: O, proszę bardzo. Sztuka ma dużo zalet.
 MIROSZ: Każe często zmieniać kostyumy.
 FELKA: I nie sadzi się na dowcip.