Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/60

się Polsce za chwilowo pokładaną ufność jego zdolności?
 Jeszcze raz Mierosławski głos zabiera 15go października 1865 r. w Solurze przy wmurowaniu tablicy pamiątkowej w rocznicę śmierci Kościuszki na domu, w którym przemieszkiwał. W tych słowach zapowiada Kościuszce wieczną chwałę: »Bo cię na pałkę tambomażorską anioła, na urzędowy dla swoich drabów proporzec nie strugał, nie herbował i nie złocił żaden mocarz ziemski«.
 Syzyfowe roboty zjednoczenia emigracyi, przerwane jak widzieliśmy w 1863 r., ponowiły się dopiero w lipcu 1866 r. Z siedmłu członków nowego komitetu, czterech: Bossak-Hauke, Aleksander Biernacki, ks. Kazimierz Żuliński i Bolesław Swiętorzecki niebawem podali się do dymisyi. Trzej pozostali członkowie: Jarosław Dąbrowski, Stanisław Jarmund i Walery Wróblewski, dobrawszy sobie Zygmunta Miłkowskiego, Władysława Pogorzelskiego i Henryka Ruszczewskiego, opracowali ustawę, manifest i wydawali okólniki. Obok nich działał inny, najdawniejszy komitet emigracyi: Komitet centralny polski.
 W 1860 r. istniało jeszcze niejedno ze stowarzyszeń założonych dla emigracyi w 1831 r. Wprawdzie niektóre z nich nie dawały już znaku życia a jednak ilekroć wybuch w kraju przypomniał sprawę polską światu, przebudzały się i działały na nowo. Do tej kategoryi należał Komitet centralny polski, powstały w dwa miesiące po oswobodzeniu Warszawy, 12-go lutego 1831 r. pod przewodnictwem jenerała Lafayette’a. Wiele dusz szlachetnych we Francyi pragnęło skłonić rząd do czynnej pomocy Polsce, usiłowano pociągnąć kraj i izby za sobą. Do składu komitetu