Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/15

bardzo dyskretny w sprawach handlowych. Na tem ostatnim słowie położył szczególny nacisk, co natychmiast zorjentowało Lenę, że podejrzenia jej towarzysza idą w zupełnie niegroźnym kierunku.
 Zapytała więc z dawną swobodą:
 — Na miły Bóg, gdzie się pan tak piekielnie opalił? Na jakiej plaży słońce jest tak nielitościwe?
 — Na najmodniejszej plaży Atlantydy.
 — Nie rozumiem.
 — Według najnowszych plotek, w czasach bardzo dawnych, za króla Ćwieczka, a może jeszcze wcześniej, istniał kontynent zwany Atlantydą…
 — Wiem, wiem! Był nawet taki film, w którym królowa Atlantydy miała coś w rodzaju męskiego haremu.
 — Tak? Możliwe. Otóż według tychże badań najmilszem miejscem wypoczynku Atlantydy była dzisiejsza Sahara.
 — Sahara? A cóż pan tam robił?
 — Niestety nie byłem w męskim haremie królowej. Handlowałem, plantowałem, fabrykowałem.
 — Więc pan mieszka w Afryce?
 Zaczął opowiadać. Służba już dawno sprzątnzła nakrycia, pociąg wciąż mijał nowe stacje. Lena z wielkiem zaciekawieniem słuchała jego opowieści. Jej zielone oczy utkwione w wargi Andrzeja, połyskiwały płomykami.
 Dowmunt mieszkał w Afryce, ale już nie mieszka. Był tam okrągłe lat dziesięć… O, Polskę zna dobrze, chociaż urodził się na dalekich jej kresach, które dziś są w ręku Rosji. Ba, sam walczył o nie. Był ułanem, lecz na wiele się nie przydał, gdyż już w miesiąc po wyruszeniu na front został ranny i kontuzjowany.
 Lekarze niemal sparaliżowanego wysłali na Południe. Jak najdalej na Południe. Kair, Algier, Biskra, Tunis, Chartum, Kongo…
 Najpierw kuracja, nasycanie ciała płynnym ultrafioletem słońca, później rokonwalescencja, wreszcie szara płachta „Tempsa“ z szczegółami Traktatu Ryskiego…