prawno-polityczny i moralny społeczeństwa polskiego, kreśląc trafne sylwetki ministrów, dorzucając wreszcie swoje uwagi o konstytucji i administracji Księstwa Warszawskiego, które po dziś dzień nie straciły swego znaczenia i wywołują podziw dla przenikliwości Bignona, który potrafił dostrzec istotne przyczyny złego funkcjonowania machiny rządowej. Szczera sympatja Bignona dla sprawy polskiej datuje się od pierwszej chwili jego zetknięcia się z Polakami, które miało miejsce w r. 1797, kiedy podążał do Bazylei w charakterze sekretarza legacji francuskiej. „Rozbiór Polski“, jak sam wyznaje, „od najwcześniejszej młodości napełniał mnie wstrętem, wzmagającym się z latami“. Sympatja ta wzrosła, kiedy zetknął się z krajem i ludźmi, stojącemi wówczas na czele rządu, a przyznać należy, ze wszechmiar niepospolitemu. Położenie jego po przybyciu do Warszawy utrudniała nieprzychylna wobec niego opinja szerokich kół warszawskich, żałujących odwołanego Serry i witających niezbyt chętnie jego następcę, lecz Bignon potrafił wkrótce przełamać tę niechęć i pozyskać nietylko powszechny szacunek, ale i przyjaźń ludzi tej miary, co ks. Józef, St. Potocki i innych, a nawet i nieufnego, nieprzychylnie doń początkowo usposobionego Niemcewicza. Obowiązki Bignona, jako rezydenta francuskiego w Warszawie, były i liczne i odpowiedzialne; poza właściwemi bowiem obowiązkami agenta dyplomatycznego, musiał podejmować rozległe roboty wywiadowcze w dzielnicy rosyjskiej na terenie przyszłej wojny i przesyłać swemu rządowi ścisłe informacje o ruchach i stanowiskach sił rosyjskich, o magazynach i zasobach wojskowych rosyjskich, oraz dostarczać materiałów do przygotowywanych podówczas map sztabowych francuskich; prócz tego czuwał nad przygotowaniami wojennemi, jakie były podówczas czynione w Księstwie, jako to: powiększenie armji, zaopatrywanie w żywność wojska, oraz wykończanie fortyfikacji. Napoleon polecił mu też hamowanie
