Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/257

twoich rzeczy, które zaniosą do Hotelu Prefektury, gdzie się zatrzymamy dopóty, póki nie załatwimy koniecznych sprawunków...
 — Żałoby, czy tak? — zapytała smutno Renata.
 — Tak, pieszczotko. — idź prędko.
 — Inie wrócę już tutaj?
 — Wrócisz jako gość, jeżeli ci się podoba, lecz nie jako pensyonarka.
 — Mam tu przyjaciółkę, którą bym pragnęła uściskać nim wyjadę, pożegnać... — wyjąkała Renata.
 — Paulinę Lambert? — rzekła przełożona.
 — Tak, pani.
 — Idź do swego pokoju, kochane dziecię... Poproszę Paulinę, aby się za tobą udała i będziecie się mogły pożegnać.
 Renata wzięła panią Lbermitte za ręce i uścisnęła ją z wylaniem mówiąc:
 — Ach! jakżeś pani dobra! Byłaś nią zawsze dla mnie i będę ci wzięczną całe życie...
 Przełożona uściskała Renatę, która ze smutkiem odeszła...
 — Niebiańska dusza!... anielskie serce!... — rzekła, gdy dziewczę zamknęło drzwi. — Zasługuje ona na to, aby była szczęśliwa!
 — I będzie nią, — odpowiedziała Urszula.
 Przyszedłszy do swego pokoju, Renata stosując się do otrzymanego zlecenia, włożyła najskromniejszą i najciemniejszą suknię.
 Serce jéj było wezbrane i łzy płynęły po jéj twarzy podczas ubierania.