Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/201

podniosła ją, położyła na sofie i udzieliła jéj starannéj pomocy.
 Zemdlenie trwało długo.
 Nareszcie Małgorzata przyszła do siebie, lecz uległa straszliwemu wzruszeniu nerwowemu i okropnéj gorączce.
 Stan jéj wydał się groźnym.
 Zatrzymać w domu, gdzie był zmarły, dawną kochankę Roberta Vallerand, było niemożebném.
 Pani Sollier zawołała Klaudyusza i jego żony.
 Idź po woźnicę, który przywiózł tę panią, rzekła do służącego.
 Klaudyusz wyszedł i po chwili powrócił z furmanem.
 — Mój przyjacielu, zapytała pani Sollier tego człowieka — zkąd zabraliście te panią?
 — Z Romilly, z Hotelu Marynarki.
 — A więc trzeba ją tam odwieźć natychmiast.
 — Czy ona chora? — rzekł woźnica niespokojny.
 — Zdaje mi się, że tylko niezdrowa... — Doznała ona silnego wzruszenia dowiedziawszy się nagle o śmierci pana Vallerand, który jéj był znajomym.
 Małgorzata nie słyszała, a przynajmniéj nie zrozumiała tego, co przy niéj mówiono.
 Gwałtowna gorączka odbiérała jéj przytomność.
 — To dobrze; odparł woźnica, odwiozę podróżnę do Romilly.
 Przy pomocy Klaudyusza zaniósł chorą do starego powozu, w którym ją ciepło okrył, potém wsiadł na kozioł i popędził konia.