Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1455

 Poczem zwracając się do pani Bertin, dodał:
 — Może to rozkaz, o którym mowa.
 Na ustach Małgorzaty błysnął blady uśmiech.
 Nadzieja, która na chwilę znikła, odżyła w jej sercu.
 Odźwierny wyszedł drzwiami prowadzącemi do kancelaryi.
 Nieobecność jego trwała tylko kilka sekund.
 Doręczył podpisane pokwitowanie strażnikowi policyjnemu, który je włożył do torby, ukłonił się po wojskowemu i wyszedł.
 — A więc? — zapytała bojaźliwie Małgorzata.
 — Nic nie wiem, proszę pani...
 Nagle w izbie poczekalni]1 odezwał się dzwonek.
 Oficyalista otworzył drzwi.
 Jakiś głos wymówił te wyrazy:
 — Panna dę Terrys uwolniona.
 Pani Bertin i podniosła się jak gdyby zgalwanizowana.
 — Nareszcie!... — szepnęła. — Nareszcie!...
 — Jeszcze są do załatwienia niektóre formalności.. — rzekł odźwierny — musi pani poczekać ze dwadzieścia minut....
 I zadzwonił.
 Wszedł dozorca... Odźwierny powtórzył mu rozkaz wydany w kancelaryi.
 Dozorca wykręcił się na piętach ruchem starego żołnierza i wyszedł.
 — Czy ja ją zaraz zobaczę?... — zapytała Małgorzata.