Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1454

 Pani Bertin, której nogi strudzone przez wzruszenie zaledwie ją mogły utrzymać, upadła na jedną z tych ławek i pogrążyła się w myślach.
 Miała ujrzeć Honorynę, która ją pewnie objaśni co do Renaty.
 Wzrok jej machinalnie był wlepiony w drzwi, któremi weszła do więzienia.
 Rozkaz uwolnienia miał nadejść temi drzwiami.
 Upłynął czas, który biednej kobiecie wydał się wiekiem.
 Odźwierny spojrzał na zegarek.
 — Piąta... rzekł. Czekasz pani już więcej niż pół godziny... Boję się, czyś pani nadziei nie wzięła za rzeczywistość...
 — O! panie, to niepodobna.
 — Jednakże pani widzi że nikt nie przychodzi.
 Małgorzata westchnęła i uczuła ściśnienie serca.
 Miałaż doświadczyć nowego zawodu?... Czy dowody uznane przez Pawła za niezbite, nie wydały się sędziemu śledczemu jako niedostateczne?
 Nagle zapukano do drzwi.
 Pani Bertin zadrżała i zatrzymała oddech.
 Wszedł strażnik policyjny z torbą skórzaną na pasku.
 — Do kancelaryi...rzekł — ekspedycya z sądu.
 Otworzył torbę i podał odźwiernemu dużą kopertę przy której znajdowała się kartka papieru i rzekł znowu:
 — Proszę podpisać pokwitowanie, jeśli łaska.
 — Natychmiast odpowiedział oficyalista.