Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/50

lanterją, cofnął się w tył, a kłaniając się odpowiedział:
 — Pani, która jesteś o tyle dobrą o ile piękną, wybaczyć mi raczysz, mam nadzieję, iż z wielkim żalem zmuszony jestem wyrzec się tego zaszczytu.
 — Jakiż powód zmusza cię, książę, do wyrzeczenia się tego. jak nazywasz „zaszczytu“?
 — Nie mogę być obecnym przy wieczerzy.
 — Jakto, chciałżebyś już nas opuścić?
 — Muszę, niestesty, odejść.
 — Ależ to niepodobna!
 — Radbym pozostać, jest to wszelako niemożebnem.
 — Dlaczego?
 — Chciałażbyś to poznać?
 — Tak, cokolwiekbądź jest.
 — A więc pani hrabino, rzekł Aleosco przyciszonym głosem, jestem ci posłusznym. Opuszczam ten pałac, którego progów niepowinienem był nigdy przestąpić... to mieszkanie, z którego moja obecność wygnała uczciwego człowieka, ten dom, w który moja noga nie wstąpi już więcej. Oto najczystsza prawda!
 Rumieńce, jakie się ukazały na obliczu pani de Tréjan po odejściu Jerzego, teraz nagle zniknęły.
 — A zatem, wyszepnęła, pan nigdy już tu nie powrócisz?
 — Nigdy! rzekł książę Leon, kłaniając się zlekka.
 Fanny westchnęła głęboko.
 — Ha! skoro taka wola pańska, odpowiedziała, nie śmiem nalegać, widząc, że to by było daremnem. Odejdź wiec, książę. Zegnam cię!
 — Żegnam, pani hrabino, rzekł Aleosco powtórnie