Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/104

 — Spełniono więc kradzież? zawołał de Presles.
 — Więcej niż na czterysta pięćdziesiąt tysięcy franków. Piękna suma, nieprawdaż?
 — I ja jestem posądzony o ową kradzież? Jestem przytrzymany jako złodziej?
 — A o cóż innego mógłbyś pan być oskarżonym i za co przyaresztowanym?
 Okrzyk przerażenia wybiegł z piersi Gilberta de Presles. Oblał się rumieńcem, a potem zbladł, i zachwiawszy się, jak uderzony nagłym ciosem w głowę, omal nie upadł na ziemię.
 Jobin podbiegł, aby go podtrzymać. Nie było potrzeby. Nastąpiła natychmiastowa reakcja. Wicehrabia odzyskał krew zimną, podniósł głowę z dziwnym uśmiechem i rzekł:
 — Nie! to nazbyt głupie, bezsensowne przypuszczenie. Chybia się celu, gdy się przechodzi po za granicę prostego rozumu. Baron zaślepiony w swej nienawiści, pragnie mnie skalać, znieważyć. Niech pomni jednak, że hańba ta spadnie na jego własną głowę!
 — Cóż pan więc sądzisz? zapytał Jobin osłupiały na powyższe wyrazy wicehrabiego.
 — Sądzę, że pan Worms, okradł sam siebie, by mieć zasadę do rzucenia na mnie oskarżenia. Jestem wszelako spokojny. Sprawiedliwość wyświetli ową nikczemność. Cóż pan teraz z nami uczynić zamierzasz?
 — Zawiozę państwa do Paryża.
 — Jak prędko?
 — Za chwilę.
 — Tem lepiej. Radbym jak najspieszniej znaleść się