Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/9

 — Skoro zejdziesz na dół. No! rozsuń firanki, chcę wstać.
 Służący spełnił polecenie. Pokój napełnił się światłem.
 Walenty podszedł w stronę łóżka; cofnął się osłupiały z okrzykiem zdumienia.
 W rzeczy samej, garść luidorów błyszczała rozrzucona na małym dębowym stoliku.
 — Tak, odparł Jerzy z uśmiechem, wygrałem w niespełna pół godziny. Baccar daje więcej korzyści, niż malarstwo. Ale, zdaje mi się, żem ci coś winien, Walenty, na rachunek twej pensji? Być może że się mylę?
 — Nie, nie! pan się nie myli, odparł żywo chłopiec. Należy mi się od pana za sześć miesięcy mej służby, co licząc po pięćdziesiąt franków miesięcznie, uczyni do stu talarów.
 — Umiesz jak widzę rachować doskonale?
 — Może pan mógłby mi wszystko zapłacić? Bardzo bym panu był obowiązanym.
 — Nie; dostaniesz tylko tytułem zaliczki dwieście franków.
 — Niech i tak będzie, rzekł chłopiec, chwytając chciwie podane sobie sztuki złota.
 — Nie nadeszły do mnie jakie listy dziś rano? pytał Tréjan.
 — Nic, panie, oprócz Figara i trzech banderolowanych papierów. Może przynieść je panu?
 — Nie trudź się daremnie. Wiem co one w sobie zawierają. Styl komorników dobrze jest mi znanym.
 — Właściciel domu również przychodził z kontraktem wynajmu mieszkania, mówił dalej Walenty. Kazał on