Strona:PL Stevenson Dziwne przygody Dawida Balfour'a.djvu/68

 — Czy to pańscy przyjaciele? — dowiadywał się Gloseaton.
 — Trudno o lepszych — brzmiała odpowiedź — wątpię, czy podobnych znalazłby pan między swymi majtkami, jak wierne psy ginąć byli za mnie gotowi!
 — O! — zawołał kapitan, przypatrując się ciągle nieznajomemu — więcej znajdzie się takich ludzi na świecie, niżeli statków do ich przewożenia.
 — To prawda niewątpliwa — zauważył przybysz — wydajesz się pan człowiekiem bystrego umysłu.
 — Bawiłem czas jakiś we Francji — odparł kapitan, a nacisk, położony na tych słowach, dowodził, że nadawał im głębsze znaczenie.
 — Niejeden człowiek tam bawił — odparł nieznajomy chłodno.
 — Niewątpliwie w celu nabycia pięknych strojów — wtrącił Hoscason.
 — Oh! z tej strony wiatr wieje! — zawołał gość, kładąc rękę na pistoletach swoich.
 — Nie bądź pan taki prędki — przestrzegał kapitan — nie chwytaj za broń, póki nie zachodzi tego istotna potrzeba. Masz na sobie uniform francuskiego żołnierza, a w ustach ostry język Szkota; spotyka się to w obecnych czasach u wielu poczciwych ludzi, którym dwulicowość taka nie przynosi ujmy.