Strona:PL Reid Jeździec bez głowy.pdf/49

 Myśliwy wstał, chwycił uciekającego węża całą garścią, zaniósł do chaty, a widząc, że Irlandczyk okrążył się sznurem, przerzucił gada za linję sznura. Następnie wrócił na poprzednie miejsce i śmiał się w duchu ze spłatanego przez siebie figla. Pomyślał, że wąż, dzięki sznurowi, nie będzie mógł w żaden sposób wydostać się z chaty i za jakieś pół godziny wpełznie Felimowi do łóżka.
 Nie upłynęło jednak kilka minut, gdy przerwał ciszę nieopisany krzyk, rozpaczliwe szczekanie psa, rżenie koni — wogóle hałas, jaki sobie trudno wyobrazić.
 — Co się stało? — zapytał Maurice, wyskakując z łóżka. — Co za djabeł wlazł w ciebie, Felimie? Czy ci się co strasznego przyśniło?
 — Gorzej, panie! Pokąsał mnie wąż! O, ja nieszczęsny! Umieram!
 Maurice szybko zapalił świecę i zaczął oglądać ciało służącego.
 — Gdzież cię ukąsił? Nigdzie niema znaku.
 — Niema nawet najmniejszego zadraśnięcia — potwierdził Stamp, który przybiegł na krzyk Felima.
 — To dobrze, to dobrze, że mnie wąż nie ukąsił, ale przełaził po mnie, czułem wyraźnie na sobie jego zimne cielsko.
 — Śniło ci się tylko, Felimie — rzekł Maurice.
 — Ale nic podobnego, panie. Był to prawdziwy wąż!
 — Więc zobaczymy, gdzie się on podział, — odparł myśliwy. — Ale dziwne — dodał — jak mógł