Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/298

 W bramie spotkał ogrodnika i krzyknął:
 — I co?
 Tamten nie śmiał odpowiedzieć.
 Wtedy hrabia zawył:
 — Umarła?
 A sługa wyjąkał:
 — Tak, proszą pana hrabiego.
 Doznał ulgi bezmiernej. Spokój spłynął raptownie w jego krew i muszkuły rozedrgane; pewnym krokiem począł wchodzić na stopnie dużej terasy.
 Drugi wózek zajechał do Peuples. Janina ujrzała go z daleka, zobaczyła siennik, domyśliła się spoczywającego na nim ciała i zrozumiała. Ogarnęło ją takie wzruszenie, że bez przytomności osunęła się na podłogą.
 Gdy odzyskała przytomność, ojciec podtrzymywał jej głową i skronie zwilżał octem.
 Głosem niepewnym spytał:
 — Czy wiesz?
 Szepnęła:
 — Tak, ojcze.
 Gdy się jednak chciała dźwignąć, siły odmówiły jej posłuszeństwa — tak była zbolała.
 Tegoż wieczora powiła nieżywe dziecko — dziewczynkę.
 Nie widziała pogrzebu Juliana — nie wiedziała o niczem. Dopiero po upływie jednego czy dwóch dni zauważyła, że ciotka Liza przy-