Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/201

 — Bo to ja jestem Dezydery Lecoq.
 Nazwisko to nie było jednak żadnem wyjaśnieniem, więc baron spytał:
 — A czego ty chcesz?
 Widząc konieczność wyłuszczenia swej sprawy, zmieszał się do reszty. Spuszczając oczy i podnosząc je naprzemian od czapki, którą miętosił w ręku, na szczyt dachu pałacowego, jąkał:
 — Bo to wedle tego interesu, co mi wspomniał ksiądz proboszcz...
 Zamilkł znów z obawy powiedzenia za wiele i popsucia sprawy.
 Baron nie rozumiejąc, spytał:
 — O jaki to interes chodzi? Bo ja nic nie wiem.
 Wtedy zniżając głos, tamten oświadczył:
 — No, rozchodzi się niby o tę pokojówkę... Rozalię...
 Janina domyśliwszy się, wstała i z dzieckiem na ręku odeszła.
 A baron rzekł:
 — Zbliż się — poczem wskazał krzesło, na którem dopiero co siedziała córka.
 Wieśniak usiadł natychmiast, mrucząc:
 — Pan baron bardzo łaskawy.
 I czekał, jak gdyby nie miał już nic do powiedzenia.
 — Po długiej chwili milczenia zde-