Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/151

kot duszącej się istoty, następnie przeciągłe miauczenie, skarga słabiutka a już bolesna, pierwszy zew cierpienia niemowlęcia, rozpoczynającego życie.
 Janina nagle zrozumiała i całkiem bezradna wybiegła na schody, wołając:
 — Julianie, Julianie!
 Odkrzyknął z dołu:
 — Czego chcesz?
 Z trudem niezmiernym wykrztusiła:
 — To... to Rozalia...
 Julian wybiegł, przesadzając odrazu po dwa schody i wpadłszy do pokoju, jednym szybkim ruchem uniósł spódnice dziewczyny i ujrzał straszną drobinę ciała, pomarszczonego, jęczącego, skulonego, lepkiego, poruszającego się pomiędzy dwiema obnażonemi nogami.
 Wyprostował się z twarzą gniewną i wypchnął bezprzytomną żonę, mówiąc:
 — To nie twoja rzecz. Idź stąd. I przyślij mi Ludwinę i starego Szymona.
 Janina, drżąc cała, zeszła do kuchni, a nie śmiejąc wrócić na górę, weszła do salonu, nieopalanego od wyjazdu rodziców, i pełna trwogi oczekiwała wiadomości.
 Niebawem zobaczyła służącego, pędem wybiegającego z domu. W pięć minut później wrócił z wdową Dentu, miejscową akuszerką.