Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/150

 — Nic, proszą pani — lecz głos jej brzmiał jakby złamany, zamierający.
 Janina myślała już o czem innem, gdy nagle zauważyła, że nie słyszy krzątania się pokojówki.
 Zawołała:
 — Rozalio!
 Nic się nie poruszyło.
 Myśląc przeto, że wyszła z pokoju, powtórzyła już głośniej:
 — Rozalio! — i właśnie wyciągała rąkę do dzwonka, gdy dobiegł ją jak głęboki tuż w pobliżu.
 Zerwała się gwałtownie, z dreszczem trwogi.
 Pokojówka, śmiertelnie blada, z błądnem spojrzeniem, siedziała na podłodze, z wyciągniętemi nogami, plecami wsparta o krawędź łóżka.
 Janina rzuciła się ku niej.
 — Co ci, co ci się stało?
 Tamta nie odrzekła słowa, nie poruszyła się; utkwiła tylko w swej pani spojrzenie obłędne i dyszała ciężko, jakby potwornym szarpana bólem. Nagle wyciągnęła się cała i osunęła na plecy, dławiąc miedzy zaciśniętymi zębami krzyk rozpaczliwy.
 A pod jej spódnicą, jakby przyklejoną do rozwartych ud, zaczęło się coś poruszać. I szczególny wydobył się dźwięk, niby chlipanie, char-