Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/100

 Cezaryna nie była przyzwyczajona do wymówek w formie tak bezpośredniéj, gdyż całém usiłowaniem jéj życia było robić podług swéj woli, nie dając pozoru do nagany. Jakby osłupiała i wpatrzyła się we mnie swemi wielkiemi niebieskiemi oczyma, nie mogąc znaleźć wyrazu na skarcenie mego zuchwalstwa.
 — Moje kochane dziecko — rzekłam do niéj — nie przemawia do ciebie twoja nauczycielka, nie jestem już nią. Jesteś teraz panią samej siebie, wyzwoloną od wszelkiego przymusu; a ojciec twój zapewne ci powiedział, że odtąd nie mogę przyjmować honoraryum za skończone wychowanie; więc między nami istnieją jedynie związki przyjaźni.
 — Opuszczasz mię! — zawołała, rzucając się przedemną na kolana ruchem tak mimowolnym i zrozpaczonym, że mię to zmieszało; ale lekałam się, czy to nie jest jeden z tych małych dramacików, które odgrywa z przejęciem, śmiejąc się z nich w godzinę potém.
 — Nie myślę cię pani opuszczać z tego powodu, odparłam — chyba że...
 Przerwała mi.
 — Mówisz mi pani, nie kochasz więc już! Jeżeli mi mówić będziesz pani, ja nie słucham i pójdę płakać w swoim pokoju.
 — No dobrze, dobrze, nie opuszczę cię, chyba że zmusisz mię do tego, żartując sobie z moich obowiązków i uczuć.
 — Jakżeżby mi to mogło przyjść do głowy?
 — Już ci powiedziałam, że nie żalę się na ciebie