Mellea purpureum depromunt ora ruborem,
Lacteaque admixtus sublimat pectora sanguis;
Ac totus tibi servit honor, formaque dearum
Fulges, et Venerem caelesti corpore vincis etc.
Włos udatny przechodzi złoto, a rumiana
Warga właśnie jakoby w purpurze zmaczana,
Pierś szczera krew a mleko, w wstydliwej jagodzie
Kupido mieszka; sława twej urodzie
Hołduje. Ty boginie i nimfy celujesz
Gładkością, a płcią śliczną z Wenerą wojujesz.. itd.
Linque tuas sedes, alienaque littora quaere.
O iuvenis; maior rerum tibi nascitur ordo.
Ne succumbe malis: te noverit ultimus Ister,
Te Boreas gelidus, securaque fregna Canopi,
Quique renascentem Phoebum, cernuntque iacentem.
Maior in externas Itacus descendat arenas.
Zapomnij na czas kątów swych, pachołku młody,
A przemierz obce kraje, niech cię morskie brody
Znają i przestronnego Istru dalsze drogi;
Nie cieśnij sobie świata, niech cię Turczyn srogi
I czarny murzyn widzi. Bądź tam, kędy wschodzi
Słońca letniego płomień i tam, gdzie zachodzi,
Nie trać serca w złym razie, pnij się na wysoki
Szczęścia obrót. Siła ma odmian świat szeroki ;
Większy porządek w rzeczach z tobą następuje,
Co dalej z większą sławą Itakus wędruje.
Z Auzoniusza wreszcie tłumaczy Morsztyn, epigramat (103) Ad Gallam[2], ten sam, co i Andrzej Morsztyn nierównie lepiej wyłożył:
Vado, sed sine me; quia te sine: nec, nisi tecum,
Totus ero; pars cum sim altera, Galla, tui.
Jadę precz i nie jadę, odjeżdżam, bo muszę,
Ciało ze mną, a z tobą zostawuję duszę.
↑S nr. 227. To samo przełożył Schlichting w ósmej lekcyi Kupidynowej, patrz Wirydarz I, 187.
