Strona:Leon Wachholz - Wojna a zbrodnia.djvu/16

przyjęcie nieodpowiedzialności karnej. U 178 przestępców (26%) nie wykazało badanie żadnego zaburzenia umysłowego. W liczbie ostatniej mieści się 62 przestępców (58 mężczyzn i 4 kobiety), którzy usiłowali udawać chorobę umysłową (tj. 8⋅6%).
 Czyny popełnione przez sprawców, u których stwierdzono zaburzenia umysłowe, powyżej wymienione, pozostawały w psychologicznej zgodzie z postaciami chorobowemi, u nich stwierdzonymi. I tak pozbawienie życia drugiej osoby zdarzyło się co do częstości w kolei malejącej: u chorych na ostre obłąkanie (amentia), t. j. przeważnie u kobiet (dzieciobójstwa i morderstwa dzieci własnych), u dotkniętych ostrem alkoholowem upojeniem (zwykłe zabójstwa), u głuchoniemych, manjakalnie podnieconych, względnie melancholików (zwykle morderstwa), u starczo niedołężnych (zabójstwa) otępiałych, histeryków i epileptyków; ciężkie obrażenie ciała u nałogowych alkoholików, głuchoniemych, manjakalnych, umysłowo tępych; zgwałcenie kobiety u paralityków, starczo niedołężnych (shańbienia dziewcząt nieletnich), nałogowych alkoholików, głuchoniemych i umysłowo tępych; gwałt publiczny u dotkniętych alkoholizmem ostrym i chronicznym, epileptyków, manjaków i cierpiących na ostre obłąkanie; podpalenie u tępych umysłowo, starczo niedołężnych, epileptyków i otępiałych (dementia praecox); oszustwa i fałszywe zeznania u paralityków, histeryków, starczo niedołężnych i otępiałych; obraza czci i oszczerstwo u histeryków, manjakalnych, otępiałych i nałogowych alkoholików. Najczęstszym czynem występnym u osób badanych była kradzież i rabunek, a największa tychże ilość przypada na niepoprawnych przestępców, u których badanie stwierdziło tylko ograniczenie umysłu (debilitas mentalis), nie wykluczające, a tylko łagodzące ich odpowiedzialność karną.
 Jak już wspomniałem, odsetka przestępców, u których istniała potrzeba zbadania stanu umysłowego, była nieznaczną, wynosiła bowiem 1⋅6% wszystkich przestępców, sądzonych w sądzie krakowskim w ciągu ośmiolecia 1913 do 1920. Zarazem wspomniałem, że wedle liczbowych zestawień jakość przestępstw doznała pod względem częstości wśród wojny przesunięcia od przestępstw przeciwko bezpieczeństwu zdrowia i życia ku przestępstwom przeciwko stanowi posiadania. Tymczasem z przestępstw przeciw stanowi posiadania lichwa zupełnie nie wchodziła w rachubę u przestępców, których stan umysłowy badano, oszustwo zaś tylko w nielicznych przypadkach i to jako polegające na złożeniu fałszywych zeznań przed sądem. Dochodzenia stanu umysłowego tyczyły się najczęściej przestępców, poszlakowanych o kradzież. Mimo to jednak liczba przy-