Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/95

 — Powiedziała, że miło jej widzieć mnie znowu i że przypuszcza, że się nie objadłam zanadto plackiem weselnym.
 — Czyja jest ta walizka?
 — Mężczyzny z czarnemi brwiami i z dołeczkiem w brodzie, tego samego, który śpiewał tę śmieszną piosenkę — trzeci od końca, od prawej ręki.
 — Jermyn Hilliard młodszy? — zapytała Zuzia prawie bez tchu.
 — Nie może być! — Ludka z przesadnem westchnieniem położyła rękę na sercu.
 — Słowo daję!
 Inka odwróciła walizkę i wskazała znajdujące się na niej inicjały „J. H. Jr.“
 — Istotnie — jego! — wykrzyknęła Zuzia.
 — Na miłość boską, gdzieś ją znalazła, Inko?
 — Czy zamknięta?
 — Tak — skinęła Inka potwierdzająco głową. — Ale mój klucz ją otwiera.
 — Co w niej jest?
 — O, frak, kołnierzyki i różne rzeczy.
 — Skąd ją masz?
 — Ba! — rzekła Inka, jakby ociągając się. — To długa historja. Nie wiem, czy będzie dość czasu przed nauką —