Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/93

kazałoby bezstronnemu, niepoinformowanemu świadkowi myśleć, że panienka wyjeżdżała nie na trzy dni, jak w istocie było, lecz na trzy miesiące. Wysiadła wraz ze swemi pocztyljonkami, zaś Marcin zebrał lejce.
 — No, siadajcie, panienki! Wszystkie, które chcą się przejechać do stajni! — zabrzmiało jego uprzejme zaproszenie.
 Natychmiast karawan zalany został przez pasażerów. Dziewczęta tłoczyły się wewnątrz — dwa razy więcej, niż karawan mógł pomieścić — roiło się od nich na koźle i na stopniach, a dwie, umiejące jeździć konno, znalazły się na grzbietach końskich.
 — Cóż to za przygoda? — jednym tchem pytała Ludka z Zuzią, gdy kawalkada się oddaliła.
 Inka skinęła ręką w stronę walizy z sukniami.
 — Oto ona. Zanieście ją na górę. Przyjdę do was, jak tylko zgłoszę swój przyjazd.
 — Ależ to nie twoja walizka.
 Inka potrząsnęła głową tajemniczo.
 — I gdybyście tysiąc lat zgadywały, nie zgadłybyście do kogo ona należy.
 — Do kogo?
 — Wygląda na męską — rzekła Ludka.
 Inka roześmiała się.