Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/282

 — No to nie! — rzekła Inka. — Zatem co zrobimy?
 — Mogłybyśmy wrócić do fotografa i pożyczyć od niego na powóz.
 — Co to, to nie! Ani myślę paradować znowu przez całą długość głównej ulicy z tą dziurą w pończosze.
 — Bardzo słusznie! — wzruszyła Ludka ramionami. — Wymyśl co innego.
 — Mogłybyśmy pójść do biura wynajmu powozów i tam —
 — To po drugiej stronie miasta. Nie mogę taki kawał drogi kłapać wciąż podeszwą. Za każdym krokiem muszę podnosić nogę na dziesięć cali od ziemi.
 — Też słusznie! — tym razem Inka wzruszyła ramionami. — Może ty wymyślisz coś lepszego.
 — Mnie się zdaje, że najmądrzej byłoby wsiąść do omnibusu i poprosić konduktora o kredyt.
 — Oczywiście! I wobec wszystkich pasażerów opowiedzieć, że jesteśmy z Zakładu św. Urszuli. Rozniosłoby się to w tej chwili po całem mieście, a Wdowa byłaby wściekła.
 — Więc i to nie! Co robić?