Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/199

dartym nosem i że nigdy już nie wypije ani jednej szklanki sodowej wody, jak długo będzie w Zakładzie św. Urszuli.
 — Więc pozwolili jej zostać?
 — Tak. Wdowa podarła telegram. Ale dała Mirze dziesięć złych stopni i pozbawiła ją na cały tydzień deseru i kazała się nauczyć napamięć Thanatopsis. I nie wolno jej już chodzić do miasteczka po zakupy, ale jak czego będzie potrzebowała, jakiej wstążki czy pończoch, będzie musiała prosić, żeby jej któraś z koleżanek przyniosła.
 — A co chce Wdowa zrobić nam?
 — Nic wcale — a gdyby nie Lordunia, wszystkie trzy zostałybyśmy wydalone.
 — A ja zawsze miałam Lordunię w pogardzie! — rzekła Inka skruszona. — Czyż to nie okropne? Poprostu nikogo nie można uważać za wroga. Jak tylko przyjdziesz do przekonania, że ktoś jest potworny i cieszysz się, że go możesz nienawidzieć, ten ktoś nagle ni stąd ni zowąd staje się najlepszy w świecie.
 — Nienawidzę Miry Mertelle! — odezwała się Renia.
 — Ja też! — zgodziła się szczerze Inka.
 — Puszczę kantem ten cały związek.