Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/170

chylone poza poręcze, podczas gdy Inka z lalką na ręku zeszła do salonu.
 Wśliznęła się nieśmiało przez drzwi, dygnęła, i wyciągnęła wstydliwie rączkę do wysokiego pana, który szedł na jej spotkanie.
 — Jak się masz, wuju Lobelcie! — rzekła, sepleniąc.
 — Doskonale! Czy to mała Inka?
 Wziął ją pod brodę i podniósł jej głowę dogóry, aby się jej lepiej przyjrzeć — jako że, w tym wypadku — na szczęście, miał trochę krótki wzrok. Uśmiechała się do niego naiwnie, szeroko otwartemi, niewinnemi, dziecinnemi oczami.
 — Zaczyna się z ciebie robić duża dziewczyna! — oświadczył tonem ojcowskiej pochwały. — Sięgasz mi już prawie do ramion.
 Usiadła daleko od niego w głębokim fotelu skórzanym i siedziała wyprostowana ze złożonemi nóżkami, ściskając mocno lalkę.
 — Dziękuję baldzo, wuju Bobby, za tę wspaniałą lalkę!
 To mówiąc, Inka ucałowała złożone do martwego uśmiechu usteczka lalki.
 Wuj Bobby przyglądał się jej z wzrastającem uznaniem. Podobał mu się ten wczesny przejaw instynktu macierzyńskiego.