namowie, musiał z niego uciekać[1], i wkrótce po przybyciu do Rzymu zawarł umowę z krewnymi, żeby ich do sądu nie pociągał. Od Katyliny wziął pieniądze, i haniebnie z nim się porozumiał[2]. Udał się potem z Mureną do Gallii, gdzie testamenta zmarłych osób popisał, małoletnich dziedziców pozabijał, z wielą osobami umowy i spółki w niegodziwych celach pozawierał. Zkąd gdy powrócił, cały niezmiernie zyskowny zarobek pola Marsowego do siebie przyciągnął, przez co ten przyjaciel ludu najnieuczciwiej lud oszukał, i tenże człowiek ludzki rozdawców pieniędzy po wszystkich plemionach w domu własnym okrutnie zamordować kazał.
Nastała potem jego kwestura, która Rzeczypospolitej, religii, obrzędom, waszej powadze, sądom tak zgubna była, którą ten człowiek sprawując, bogów, ludzi, czystość, niewinność, władzę senatu, prawa, obowiązki, sądy, ustawy pogwałcił. Z tego stopnia P. Klodiusz, korzystając z nieszczęśliwości czasu i z naszych nierozumnych niezgod, wszedł do rządu Rzeczypospolitej, z tego stopnia postąpił i wzniósł się przez pochlebianie ludowi. W Tyb. Grachu powszechne oburzenie na umowę z Numantynami, do zawarcia której, jako kwestor K. Mancyna, należał, tudzież surowość jaką senat w jej zganieniu okazał, niechęć i obawę wzbudziły: i toćto zmusiło tego zacnego i znakomitego męża do zboczenia od mądrych zasad swych przodków. Kaja zaś Gracha śmierć brata, miłość braterska, żal, wielkość umysłu pobudziła do szukania zemsty za krew w rodzinie jego przelaną. O Saturninie wiemy iż on urażony o to, że mu senat w czasie drożyzny zboża odjął dozór nad żywnością, który do niego jako do kwestora należał, i takowy M. Skaurowt powierzył, o laskę ludu ubiegać się zaczął[3]. Sulpicyusza, który naprzód dobrej sprawy bronił, i przeciw K. Juliuszowi starającemu się przeciw prawu o konsulat wystąpił, chęć przypodobania się ludowi dalej niż sobie zamierzał uniosła[4].
- ↑ Świadczą o tem Plutarch, Lucullus, 50, Dio Cassius, XXXV.
- ↑ Obacz wstęp do pierwszej mowy przeciw Katylinie.
- ↑ Obacz mowę za Rabiriuszem, 6, za Sextiuszem, 17.
- ↑ Roku 88, za konsulatu Sylli i Kw. Pompejusza Rufa, K. Juliusz Cezar starał się o konsulat nie bywszy pretorem, co było przeciw prawu. Oparł się tentu trybun Sulpicyusz. Livius, epitome, 77. Plutarch, Marius, 36. Veileius Paterculus, II, 18.
