Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/241

na ciągłą duszność i coraz większą ociężałość, odpowiadał:
 — Ależ nie, moja droga, zawsze byłaś taką.
 Odprowadziwszy rodziców do ich pokoju, Janina cofnęła się do swego i do głębi wstrząśnięta, rozpacznym wybuchnęła płaczem.
 Następnie poszła do ojca i rzucając mu się na piersi, z oczyma pełnem i jeszcze łez jęczała:
 — Och, jakże mateczka zmieniona! Co jej jest, powiedz, co jej?
 Zdziwił się mocno i odparł:
 — Tak sądzisz? co znowu? ależ nie! Przecież się z nią nie rozstawałem i zapewniam cię, ze nie widzę żadnej zmiany; taksamo, jak było.
 Wieczorem Julian rzekł do żony:
 — Z matką twoją krucho. Niedługo już chyba pociągnie.
 A gdy Janina wybuchnęła łkaniem, zniecierpliwił się:
 — No, przecież nie mówię, że stracona. Ty zawsze musisz być do niemożliwości przesadną. Zmieniona jest, i tyle — jak zwykle w tym wieku.
 Po upływie tygodnia przestała o tem myśleć, przyzwyczaiwszy się do nowego wyglądu matki i odsuwając swe obawy, jak człowiek zazwyczaj odsuwa, odrzuca lęk i troski dręczące, wiedziony instynktem egoistycznym, wrodzoną mu potrzebą spokoju.