Jerzy I Hanowerski

Jerzy I Hanowerski (1660–1727) – elektor Hanoweru od 1698 i król Wielkiej Brytanii od 1714 (na obu tronach pozostawał do śmierci); założyciel dynastii hanowerskiej w Wielkiej Brytanii.

O Jerzym I Hanowerskim

• Jeśli Hanowerczycy mieli jakąś wspólną wadę była nią wyjątkowa tępota. Jerzy I nigdy nie chciał być królem Anglii i kategorycznie odmawiał nauki angielskiego. Niewiele wiedział o angielskim prawie i obyczajach i niewiele go one obchodziły. Był szczęśliwy, gdy sprawy związane z rządzeniem mógł zrzucić na Roberta Walpole'a. Ale Jerzy, mężczyzna o wyłupiastych oczach i wieprzowatej twarzy, był także okrutnikiem. Kiedy odkrył, że żona ma kochanka, wtrącił ją do więzienia i zabronił widywać dzieci (nigdy ich już nie ujrzała). Wkrótce potem zniknął także kochanek. Jerzy nienawidził swojego syna (późniejszego Jerzego II) i unikał go starannie. Większość swojego panowania spędził w Hanowerze. Tam też umarł. Brytyjscy poddani nie płakali po nim.
  • Autorzy: Nigel Blundell, Susan Blackhall, Upadek domu Windsorów, tłum. Grażyna Jagielska, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 83-85763-058, s. 43.

• Tak czy siak, Jerzy I wyróżniał się głównie tym, że nie umiał mówić po angielsku, i nawet nie próbował się tego nauczyć. Był elektorem Hanoweru (to takie miasto w Niemczech), ale uznawano go za dziedzica angielskiego tronu, ponieważ był potomkiem Marii, królowej szkockiej. Sprowadzono go zatem na wyspy, kierując się głównie interesami handlowymi, a skoro już przyjechał, to porządził krajem aż do roku 1727 i w ogóle nie przeszkadzał mu fakt, że nie ma bladego pojęcia, o czym mówią wszyscy dookoła.
  • Autor: Will Cuppy, Życie i upadek prawie wszystkich, tłum. i wstęp Wojciech Tyszka, Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, Warszawa 2005, ISBN 8371634099, s. 224.