Słownik etymologiczny języka polskiego/świerzepa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świerzepa, ‘klacz’; z mylnem o: świerzopa i świerzopka; przestarzałe (w 15. wieku ogólne; później bardziej na wschodniej połaci używane, częste np. w Statucie litewskim); od nas w 12. i 13. wieku do Prus, sweriapis, ‘ogier’; pisownia świerzobka (Mączyński 1564 r.) mylna; jest i nazwą roślinną (» bursztynowy świerzop« w Panu Tadeuszu; piszą także: swiżup); rośliny »dzikie« (polne) jeszcze w 16. wieku świerzepiemi przezywają. Brak pierwotnego przymiotnika, ocalałego u innych Słowian, mianowicie i na Rusi, cerk. swerěp i swrp, ‘dziki’, swerěpěti sę, ‘srożeć’, słowień. srěp, ‘srogi’, srp; rus. swirjepyj, ‘groźny’, dawne swerp, o koniu. Pień swer-, por. swar (niem. swar, ‘ciężki, bolesny’); przyrostek -ep (jak np. w gorjup, ‘gorzki’).
