Słownik etymologiczny języka polskiego/łat-
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łat-, ‘chwytać’, w najogólniejszem, najpierwotniejszem znaczeniu; pień bardzo rozrosły: łatnica i łacnica, ‘sieć do łowienia ryb’, średniowieczne; łatwy i łacwi, łacny, ‘co się da uchwycić’, z licznemi urobieniami: łatwić, ułatwić, załatwić, łatwość; łacność, łacnić, łacnie, łacniuczki i łacniuchny = łatwiuchny (u Czechów dziś láce ‘taniość’, gdy nasze łacno tylko ‘łatwo, rychło, skoro’, znaczy; serb. laće, ‘darmo’); dalej łata, łatać, łaciarz (u Czechów látka i na ‘materję’, ‘treść’ przeszło); nakoniec łatew, cerk. łatka, ‘naczynie’, u nas w obu psałterzach: »łatka nadziei (3. przyp.) mojej«; narzeczowe łatuszka (gliniana, na mleko). Znaczenie pierwotne ocalało w serb. i słowień. latiti, laćati, ‘chwytać, brać’; dalszych odpowiedników pewnych niema. P. łotok. Złożone: łatwowierny itd. Powtarza się u wszystkich Słowian, ale nie tak licznie, jak u nas.
