Słownik etymologiczny języka polskiego/wieś
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wieś, wioska (zamiast wieska, boć to ie nie pierwotne, lecz »ruchome«, co przegłosowi nie ulega); wiejski (z *wieśski), wieśny, wieśniak, wieśniaczka (w 17. wieku wiocha i wiochna); w biblji wieśnice (‘wsi’), może z czeskiego (wesnice). Prasłowo; cerk. wĭś, czes. wes; ginie na Bałkanie i Rusi zupełnie; łac. vīcus (vicinus, ‘sąsiad’; stąd wicynalny), i o ‘części miasta’; goc. weihs, ‘wieś’, niem. Weichbild, ‘miejska przestrzeń’ (z niem. Weich, Wick, pożyczyli Załabianie swoje waik, ‘miasto’); grec. oikos; ind. wiś-, ‘ród, wieś, dom’, wiśpati-, ‘gospodarz’; lit. wieszpats, ‘pan’, wieszpati, ‘pani’ (prus. waispati), wieszkelis, ‘gościniec’, wiesznia, ‘gościa’, wieszeti, ‘odwiedzać’, waiszinti, ‘ugaszczać’; awest. waesa-, ‘sługa’, waesman-, ‘mieszkanie’, ind. wiśati, ‘wchodzi’.
