Słownik etymologiczny języka polskiego/ogórek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ogórek, już od 16. wieku błędnie przez o, zamiast przez u, pisany; u Stanka r. 1472 i i. pisownia poprawna: ogurek; roślina i nazwa z Azji przez Grecję (angurion, ankuri, z pers. angūr) dostała się do Słowian (serb. ugorak, słowień. ugorek); od nich do Niemców, Gurke, szwedz. gurka; lit. agurkas; na Rusi oguriec, u Czechów okurek i okurka (co do czes. okurek, por. czes. korzalka z naszej gorzałki). U nas ogórki i ‘sznur mniszy z węzłami’; ogórecznik; »ogórkowy sezon«; ogórnik, ‘sad ogórkowy’, w 16. wieku.
