Z sielanki „Śpiewacy“
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Z sielanki „Śpiewacy“ |
Pochodzenie | Klejnoty poezji staropolskiej |
Redaktor | Gustaw Bolesław Baumfeld |
Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie |
Data wyd. | 1919 |
Druk | Drukarnia Naukowa |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cała antologia |
Indeks stron |
JÓZEF BARTŁOMIEJ ZIMOROWICZ.
Z SIELANKI: ŚPIEWACY.
MUZYKA.
Róże ucieszne, róże, ognie samorodne, ŚPIEWACY.
Dlaczegom ja rozmaryn, z gorącego kraju MUZYKA.
Śpiewaczko Mohylowska, kędy się zabawiasz? Podolskie chrzęstem kłosów pochyłych wzywają, ŚPIEWACY.
Skowronek w czystem polu, łabędź wedle wody, MUZYKA.
Hijola fiołeczki użyna na łące, (1663.)[1]
|
- ↑ Z sielanki „Śpiewacy“. Z „Sielanek ruskich“ Józefa Bartłomieja Zimorowicza, wyd. r. 1663 (patrz: objaśn. do str. 87).
Rana — ranna (zorza); z siedmi Tryjonów — (z „Septentrjonów“) od strony Wielkiej Niedźwiedzicy, t. j. od północy; Pokucie — część Rusi Czerwonej w okolicach Kołomyji; auzońskich — włoskich: w lochach niezaziębionych — w cieplarniach: pochodzisty — spadzisty, pochyły; wasilek — ziele polne.