Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/166

 FELKA (do Bodeńczyka): Chodźmy. Widzisz, jak ten człowiek nisko upadł.
 ALFRED (histerycznie): Hahahaha! Komu tu mówić o istotach upadłych!
 SWARA (zupełnie wytrzeźwiony): Żeś nędzarz co do talentu — mogę ci wybaczyć, ale żeś nędznik — masz! (Pluje).
 ALFRED: Aaa! (Z salonu wchodzi całe towarzystwo. Podochoceni, z kieliszkami szampana).
 STARSZY PAN: Tutaj są, tutaj! Ensemble cały!
 RADCA: Przyjaźń młodości nie rdzewieje!
 STARZECKI: Bodaj ta cnota zawsze kwitła w naszem biednem….
 WIELKI DZIENNIKARZ: Będę, zdaje mi się, wyrazem uczuć wszystkich zebranych, jeżeli wzniosę toast na cześć dzisiejszego tryumfatora i czcigodnej jego rodziny! (Ucisza się, wszyscy obstępują Alfreda). Panie i panowie! Widzimy tu przed sobą dwie generacye, zjednoczone miłością, talentami i cnotami obywatelskiemi, jakby dziedzicznemi w tych rodach! Łańcuchem szczerozłotym poezyi Bóg jakby powiązał dwa zacne te domy, z ojca (wskazuje na Starzeckiego) przekazuje je synowi (wskazuje na Alfreda), dwie po sobie następujące generacye znacząc hetmaństwem ducha, chryzmatem artyzmu! Niechże więc nam żyją w jak najdłuższe lata, niech żyją!
 WSZYSCY: Niech żyją!