Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/103

nastu miesięcy bardzo się zmieniła. Ubrana skromnie, gustownie; w ruchach i sposobie wyrażania się znać kulturę, skupienie, pewną wytworność — ale od czasu do czasu wracają dawne jaskrawości. Zachowanie się jej wobec Bodeńczyka jest mieszaniną nieśmiałości, to niepohamowanych wybuchów).
 BODEŃCZYK (zrywa się): Aa, pani!
 FELKA (podaje mu rękę): Dobry wieczór! Nie spodziewałam się pana zastać, na próbę pchnęłam drzwi, a — pan w domu.
 BODEŃCZYK: Myślałem właśnie o wyjściu…
 FELKA: Na premierą… A czemu pan nie poszedł?
 BODEŃCZYK: Wahałem się…. do tej chwili…
 FELKA: I…?
 BODEŃCZYK (podsuwa jej krzesło).
 FELKA: Jeśli pan ma zamiar…
 BODEŃCZYK: Nnie. Nie pójdę.
 FELKA (odkłada parasolkę. Siada): Odpowiedział pan swoim myślom. A ja powiem, czemu pan nie idzie.
 BODEŃCZYK: Ciekawym.
 FELKA: Przykroby panu było, gdyby sztuka Alfreda padła… i…
 BODEŃCZYK: I…?
 FELKA: I również przykroby było, gdyby miała powodzenie.