Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/022

 AMA (raptownie): Wiec tak! Nie tak może myślałam, ale coś mię ciągnęło tak okropnie… Muszę powiedzieć prawdę. Od czasu, jak wróciłam z klasztoru… Tam wyobrażałam sobie wszystko takiem pięknem, interesującem… a tutaj… głupio, obrzydliwie… umrzeć można z nudów… I tylko jak z panem odnowiłam znajomość… pan jeden — takie wrażenie!
 ALFRED (zadowolony): Więc było wrażenie? Hehe, czemu miało nie być? I obustronne, wzajemne, panno Amo! Przypominają się dobre czasy, kiedy… Pamięta pani, jake-śmy razem spędzali wakacye na wsi? Była pani taką sobie kuleczką…
 AMA (spuszcza oczy).
 ALFRED: Tylko teraz sytuacya polityczna gruntownie zmieniona… Jesteśmy sobie niczego… wcale! Ma pani oczy… trochę płochliwe, trochę czekające… (Przysuwa się). Na co te oczy czekają? na co? A linia! (Zakreśla). Ta linia falista… falująca… Zadowolony byłby majster renesansowy z takiego aktu!
 AMA: Bo ucieknę — uciekam! Tylko że… tak nie znoszę tego domu! I ta ciocia nieznośna! Obrzydzenie! W klasztorze wyobrażałam sobie: „Dziennik Narodowy"! Dom literatów, artystów, poezyi, sztuki! A tutaj ojciec z ciotką: rachunki, interesy, rachunki, pieniądze — a pozatem… wiem przecie, co ojciec…