Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/62

zmu. Rząd obawiał się, że przy lada jakiem podniesieniu głosu za Polską stanie się przedmiotem uroszczeń i pocisków partyjnych, stąd też pochodziły utrudnienia, które komitet spotykał na każdym kroku od władzy.
 Komitet centralny polski rozpoczął, pod prezydencyą księcia Eugeniusza d’Harcourt nową fazę swojej działalności odezwą z 20-go marca 1863 r., w której zachęcał Francyę do »podania ręki przyjaznej siostrze swojej z północy« i »do niesienia pomocy rannym, więźniom, wsiom spustoszonym, ludności tępionej i zubożałej «. Z pierwotnych członków, oprócz d’Harcourta, spotykamy Odilona Barrota, Adolfa Cremieux, Karola Montalembert’a, Hipolita Carnot’a. Wśród nowych członków byli ludzie wpływowi jak hrabia Foucher de Careil, redaktorowie naczelni dzienników codziennych: Adolf Gueroult, Leonor Havin, August Nefftzer, historycy Henryk Martin i Piotr Lanfrey. Przykład 1831 r. i 1848 r. wskazywał, że poza ofiarami na rzecz ubogich Polaków, komitet nic nie wskóra: sympatye stanowiły monetę, której wartości już nikt nie przeceniał. Komitet ten, bez żadnej doniosłości politycznej, oddał nie małe usługi w dziedzinie dobroczynności. Wnuk Lafayette’a, Edmund, był skarbnikiem a Leonard Chodźko sekretarzem. 30-go marca 1863 r. komitet ogłosił manifest, w którym przedstawiał, że jednomyślne budzenie sumienia narodowego trafi do mężów stanu rozporządzających siłami Francyi i wzruszy serca ludów Europy. Utworzyły się filie komitetu centralnego francuskiego: w Szwecyi pod prezydencyą barona de Raab, w Szwajcaryi pod prezydencyą profesora Henryka Voegeli, w Belgii pod prezydencyą Aleksandra Gendebien. Komitety te ulgę