Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/42

 — Z czego utrzymujesz się, skoro nie „pracujesz“? — spytał Szczupak. — Z „oszczędności“?
 — Nie, handluję.
 — Czym?
 — Pomarańczami.
 — Smaczny artykuł. Ale czy to ci wystarczy?
 — W zupełności. Ale frajery dziś zmądrzeli i nie dają się oszukiwać. „Uczciwie żyć, znaczy ciężko żyć“ mawiają frajerzyz — rzekł badany z udanym westchnieniem.
 Komisarz, który znał się na aktorskich zdolnościach ludzi nocy, przyjrzał się uważnie badanemu, po czym wyjął papierośnicę, zapalił papierosa i poczęstował aresztowanego.
 — Palcie, proszę. Jestem zadowolony, że zerwaliście z tym podłym życiem. A wiec założyliście sobie sklep owocowy i zostaliście uczciwym kupcem?
 — Poco odrazu zakładać sklep i płacić podatki. Niechaj podatki płacą frajerzy.
 — A więc handlujecie i oszukujecie Skarb Państwa?
 — Mam wózek ręczny, na którym obwożę swoje towary. Jeżeli to równoznaczne jest z okradaniem Skarbu Państwa, to już uczciwym być nie mogę.
 Komisarz roześmiał się:
 — Jak widzę, dorobiliście się, ale, przypuszczam, że gdy nawija się „zarobek“, nie przepuszczacie tej okazji...
 Badanemu zaiskrzyły się oczy.
 — Człowiek nie jest z drzewa...
 — Powiedźcie mi, jakim sposobem trafiliście do meliny garbuska, u którego zbierają się tylko złodzieje?
 — Starzy znajomi. Przyszedłem do staruszka w odwiedziny. Chory jest. Przyniosłem mu kilka pomarańczy Nie rozumiem, czego tam policja szukała.
 Szczupak uśmiechnął się pod wąsem i rzekł: