Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/141

 — Boh!
 — No cóż powtarzasz — zirytował się — Boh i Boh!
 Zapalił papierosa i nie patrząc na nią usiadł na parapecie okna.
 — Ta dziewka — wyrzuciła ze ściśniętego gardła — ta dziewka jest twoją kochanką!
 Wzruszył ramionami.
 — Dobrą znalazłeś dla mnie rywalkę — dodała z ironją.
 — O co ci chodzi? — zapytał obojętnie.
 — Boh! Jak ty do mnie mówisz? Czem zasłużyłam na ten ton i na te obraźliwe słowa?
 — Przepraszam cię, rzeczywiście nie byłem zbyt uprzejmy — zreflektował się — ale wytrąciło mnie z równowagi twoje wtargnięcie tu. Przepraszam.
 Zbliżył się do niej i pocałował ją w rękę.
 Usiadła na najbliższem krześle i patrzyła nań oczyma pełnemi niepokoju.
 — Po co przyjechałaś z Helu? — zapytał tak, jakby nie był ciekaw odpowiedzi.
 — Boh. Ty mnie nie kochasz?! — zawołała — ty już mnie nie kochasz!
 Milczał.
 — Powiedz... powiedz... dlaczego? Nie rozumiem dlaczego?! Czy dałam ci jakiś powód, czy się zmieniłam?
 — Nie — zaprzeczył — nie zmieniłaś się. Wcale się nie zmieniłaś. Ty wogóle nie możesz się zmienić.
 — Mówisz to tonem wyrzutu?
 — Czy ja wiem, Al? W każdym razie nie wyrzutu. Nigdy nikomu nie robię wyrzutów i sam nie znoszę, by mnie je robiono. Nie znoszę!
 Alicja chwyciła go za rękę:
 — Czekaj, Boh, tu nie chodzi o scenę. Przyszłam po prostu dowiedzieć się, czy... czy... nie masz już dla mnie dawnego uczucia?...