Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/135

 Nie zdążyła jeszcze zabrać się do sprzątania, gdy w przedpokoju rozległ się dzwonek. Otworzyła drzwi. Na progu stała ta sama piękna pani, która dawniej tu tak często bywała, tylko teraz była opalona na bronz i widocznie wracała z pociągu, bo w ręku trzymała walizkę.
 — Pana niema — powiedziała Zośka, zasłaniając sobą wejście...
 — To nic, zaczekam — odpowiedziała Alicja i weszła.
 — Długoby pani musiała czekać, bo pan wyjechał.
 — Dokąd wyjechał?
 Zośka wzruszyła ramionami:
 — Wyjechał gdzie mu się podobało.
 Alicja spojrzała na nią surowo:
 — Niech się panienka nauczy grzeczniej odpowiadać! Kiedy pan Winkler wyjechał?
 — Nie wiem, nie mój interes.
 — Jakto, panienka jest tu służącą i nie wie, kiedy pan wyjechał.
 — Ja tam, czy wiem czy nie wiem, a nie moja rzecz każdemu odpowiadać.
 Alicja zdjęła kapelusz, poprawiła przed lustrem włosy i usiadła w fotelu.
 — Przecie panienka zna mnie — powiedziała spokojnie i wie, że jestem znajoma pana Winklera?
 — Wiem. Ale takiego rozporządzenia nie mam, żeby każdej znajomej, co na mego pana leci, wszystko opowiadać. Dużoby się takich amatorek znalazło.
 Powiedziała to z umyślną intencją i aż rozpierała ją radość, że może dokuczyć tej pani, której niecierpiała.
 — To panienka znajduje, że ja „lecę“ na pana Winklera?
 — A może nie? — szyderczo zapytała dziewczyna.
 — A panienka mnie nie lubi?
 Zośka wzruszyła ramionami.