Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/94

robić. Pierwsza klasa! Amerykanie mają to wyczucie interesu!...
 — Więc pojedziemy — zdecydowała Alicja — tylko zaczekamy na małą. Muszę ją ucałować na dobranoc.
 Doktór niecierpliwie kręcił się na krześle, wreszcie wyrzucił z siebie:
 — A mnie się zdaje, że komu jak komu, ale tobie, Alu, nie wypada pokazywać się w takich lokalach.
 — A to dlaczego? — spojrzała nań niechętnie Alicja.
 — No w takim nocnym dancingu — zaśmiał się nieprzyjemnie — prokurator?
 — Władku, nie zawracaj głowy. Jestem takim samym człowiekiem, jak i każdy inny. Mój drogi, nie sądź, że dla swego urzędu zamierzam stać się archaniołem.
 — Tak — upierał się — ale właśnie dziś... po tej strasznej sprawie i po tym wyroku...
 — Oj, Boże, jaki on nudny.
 Mecenas klepnął go po kolanie:
 — Nie bądźże ciotką, do djaska. Ministrowie chodzą do knajp...
 — No dobrze, dobrze — bronił się Czuchnowski — jeżeli Alę nie razi ten kontrast nocnego lokalu z wyrokiem dożywotniego więzienia, to cóż?... Jednak nie zapominajcie, że we wszystkich niemal pismach zamieszczono jej fotografję i że zjawienie się prokuratorki Horn zwróci uwagę całej publiczności!...
 Alicja skinęła głową.
 — Tu masz rację.
 — I tego można uniknąć — zawołał Łęczycki — w „Argentynie“ są loże położone znacznie ponad poziomem sali i osłonięte. Możemy przejść wprost z szatni na górny korytarz.
 Spojrzał na zegarek.
 — Jeszcze zawcześnie, ale za godzinkę zadzwonię