Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/209

 — Tem gorzej. Och, te obrzydliwe przesądy!
 Roześmiał się.
 — Anarchisty!
 — A żebyś wiedział! Tonia jest idjotka ze swoim komunizmem. Idjotka. Burzy jedno więzienie, by wybudować sobie drugie. Jabym wogóle to wszystko wysadziła w powietrze. W drobne kawałeczki!
 — I poco?
 — Żeby była prawdziwa wolność!
 — A cóż to jest prawdziwa wolność?
 Luba zamyśliła się.
 — Żeby każdemu wszystko było wolno!
 — Jakto wszystko? Więc wolno byłoby, naprzykład, mnie zabić twego syna?
 — A tak, wolno!
 — Głupstwa gadasz, kochana Lubo, w największem więzieniu można być wolnym. Patrz na mnie, ja właśnie jestem wolny, jak ptak.
 — Ładna mi wolność. Mówisz sam, że chciałbyś mnie mieć, a nie możesz, bo krępuje cię słowo, które dałeś Borysowi.
 — Dałem je z własnej woli.
 — Ale ci teraz ono cięży.
 — Nie.
 — Jesteś, kapitanie, impertynentem!
 — Źle mnie zrozumiałaś. Mnie ciężyłoby bardziej złamanie słowa. Widzisz, w tej chwili jestem szczęśliwy, że zdołałem zapanować nad sobą, gdyśmy byli tam — wskazał na łóżko.
 — Kapitanie! — westchnęła żałośnie.
 — Luba, bądź prawdziwym mężczyzną — powiedział ze śmiechem — a teraz zejdź do hallu. Za kwadrans będę ubrany i odprowadzę cię. Jak się czujesz?
 Czuła się już dobrze.
 Wstąpili do cukierni na kawę, poczem odwiózł ją do domu.
 Rzeczywiście, nie przyszła ani nazajutrz, ani dni