Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/136

mieszkania, w którem, niestety, nikogo nie było. Wziął mnie gwałtem...
 — Straszne!... — jęknął Czuchnowski. Alicja zacisnęła palce:
 — I widzisz, Paweł pomimo to, nie mógł mi przebaczyć!...
 — Ależ na miły Bóg! Czyż nie było nikogo w pobliżu? Czyż nie mogłaś krzyczeć?!
 — Owszem — wzruszyła ramionami — broniłam się, krzyczałam, wreszcie ktoś zaczął się dobijać do drzwi. Wówczas on wyskoczył oknem z pierwszego piętra... Bardzo był silny i zręczny...
 — No i co? Paweł nie uwierzył ci?
 — Uwierzył. Musiał uwierzyć. Przecie wówczas zrobiła się wielka awantura, z policją, z badaniami lekarskiemi, z kompromitacją całej mojej rodziny. Paweł mógł nawet znaleźć opis w dziennikach...
 — Straszne! A ten łotr? Złapali go?
 — Nie. Zresztą cóżby to mi pomogło. Paweł i tak nie wróciłby do mnie.
 — Pocoś mi to powiedziała? — zawołał nagle z wyrzutem.
 Alicja założyła nogę na nogę i potrząsnęła głową.
 — Opowiedziałem to dlatego, byś wiedział, dla jak szaleńczych, jak zbrodniczo głupich pretensyj, Paweł złamał życie i mnie i sobie. Niedorzeczna, potworna zazdrość o moją przeszłość, której nie byłam winna, zazdrość o moją krzywdę... O, nie mój drogi!... Dlatego właśnie powiedziałam ci to wszystko, byś pojął, że za żadne skarby na świecie nie będę żoną człowieka, który z zazdrości dostaje obłędu, przestaje panować nad swemi nerwami i potrafi urządzać sceny. Chcę być niezależną panią swoich zamiarów, a chociażby, zachcianek. Dziś poznałam cię dostatecznie. I miałeś słuszność, żeś powiedział słowo: „dość“.
 — Alu!...
 — Nie przerywaj, proszę. I jeszcze jedno: bądź tak uprzejmy, nie rób tu tragedyj. Postanowiłam zer-